Aloes używany był nie tylko w kulturach afrykańskich, ale również stosowany był przez Rzymian, Greków, Hebrajczyków, Arabów, Egipcjan. Właściwości lecznicze aloesu potwierdził w sposób naukowy rosyjski okulista i chirurg, profesor Vladimir Fiłatow, choć badania nad tą niezwykłą rośliną trwają nadal.
Roślina ta została uznana przez Indian za magiczną. Aloes wieszano przed wejściem, a błogosławiona przez szamana chroniła przed złymi duchami zapewniając całej rodzinie szczęście i bezpieczeństwo.

Aloes to roślina bardzo popularna. Znane jest 250 gatunków tej rośliny. Pochodzi z rodziny kaktusowatych. Posiada niskie, pozbawione pnia rozęte liście. Niektóre z nich posiadają właściwości lecznicze, jak np. aloes pstry (łac. variegata) o liściach nieregularnie cętkowanych, aloes ościsty (łac. aristata) – posiada grube, kolczaste liście, aloes niski (łac. humilis) – liście o różnych kształtach i kolorach rozłożyście rozkładajacych się przy ziemi, aloes prążkowany (łac. striata) – o niebieskawo-białych liściach z czerwonym brzegiem, aloes drzewiasty (łac. arborescenes) osiąga dość duże rozmiary, jego pień rozgałęzia się ku górze, natomiast ogołacający ku dołowi i wiele innych gatunków. To tylko kilka gatunków wyżej wymienionych, które posiadają uzdrawiające i lecznicze właściwości, a jest ich wiele. Niektóre z nich mają zastosowanie w medycynie i kosmetyce.

Działanie lecznicze i uzdrawiające

Najcenniejsze właściwości tej rośliny, kryją się w miąższu. Miąższ aloesu zawiera ponad 140 biologicznie czynnych składników: proteiny, glikoproteiny, białka, witaminy, enzymy, aminokwasy, związki mineralne, nienasycone kwasy tłuszczowe, substancje o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym, przeciwbakteryjnym, a także cukry i wielocukry.
Zawarty w liściach kwas salicylowy zwalcza stany zapalne i łagodzi ból. Roślina wspomaga leczenie chronicznego zapalenia jelit, natomiast sok z tej rośliny oczyszcza jelita, głównie zwalcza skłonności organizmu do obstrukcji (obstipatio), czyli tzw. zaparcia oraz neutralizuje soki żołądkowe. Wykazuje działanie antyrakowe, immunostymulujące i niestymulujące. Zewnętrznie stosowany jest do okładów w infekcjach grzybiczych i bakteryjnych skóry. Aloes goi rany i leczy oparzenia. Ma działanie bakteriobójcze w przypadku bolesnych hemoroidów, a szczególnie w przypadku bakteryjnych infekcji przewodu pokarmowego. Przyczynia się do zmniejszania stężenia kwasu solnego, którego nadmiar powoduje ich powstawanie. To silny środek przeczyszczający. Przeciwdziała powstawaniu kamieni nerkowych oraz zmniejsza ich rozmiary. Zmniejsza ból i reakcje zapalne, przyspiesza proces gojenia ran skóry, pobudza wzrost oraz naprawę skóry. Leczy owrzodzenia, odmrożenia, oparzenia, zarówno ran zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Polecany jest głównie osobom osłabionym, po przebytych chorobach oraz osobom z przesuszoną skórą, regeneruje, wygładza i ujędrnia.

Aloes posiada doskonałe właściwości lecznicze i odżywcze. Zawiera substancje czynne, dlatego błyskawicznie i łatwo wchłaniany jest przez organizm. Przyspiesza procesy rekonwalescencji, a także ma zastosowanie w odbudowie organizmu po kuracjach antybiotykowych. Przynosi ulgę w przypadku podrażnień układu pokarmowego. To doskonały środek leczniczy przy przeziębieniach tj. kaszel, katar i gorączka.
Grube liście aloesu pozwalają mu przetrwać miesiące bez wody. To w nich znajdują się substancje, które wspomagają układ odpornościowy organizmu.

Wszystkie gatunki aloesu są wytrzymałe na susze i upały. Ich rodzime tereny to tereny pustynne Afryki Południowej, Wyspy Kanaryjskie, Madagaskar. W sprzyjających warunkach niektóre gatunki tworzą rozrośnięte rozety, często przybierające wielkość dużych krzewów, a nawet charakterystycznie wyglądających drzew. W okresie kwitnienia pojawiają się pędy kwiatostanów z licznymi rurkowatymi kwiatami o różnych barwach: pomarańczowej, żółtej, czerwonej, a nawet dwubarwnej – np. zielonobiałej. Niektóre gatunki kwitną przez całe lato.