Kolejny „malarski” tomik poezji Teresy Kiary Duńskiej. Poetka znów czaruje czytelników feerią kolorów, kształtów i fantasmagorycznych wizji, a wszystko to po to, by opowiedzieć o miłości, zmysłowości i poszukiwaniu piękna. Malarskie, pełne niespotykanej metaforyki, bogactwa uczuć i precyzji wyrażeń wiersze. Wiersze dla wrażliwców. Tak jak i poprzednie tomiki, ten również został objęty patronatem naszego Cechu.
Teresa Kiara Duńska – ur. w 1959 r. Z wykształcenia bibliotekoznawca, informatyk naukowy. Ilustratorka, grafik, malarka. Autorka tomików „Strofy światłem utkane”, „Partita na trzy głosy”, „Noc jednorożca”, „Pierścienie ognia” i „Warkocz Bereniki.”
Wybrane wiersze:
Niebieska kredka
Kto mi umaluje niebo
niebieską kredką
jeśli nie ty
w kwietniową jabłoń
wplecie promienie słońca
zatańczy ze mną
na łąkach
kto
jeśli nie ty
dzikie wino
rozsadzi na płotach
niezapominajki przyniesie
skrzydła moje przystroi
na lot wspólny
kto
jeśli nie ty
ukryje mnie
w zielonej sieci drzewa
ustami
na moich ustach
zapisze kocham
Kto mi umaluje niebo
niebieską kredką
jeśli nie ty
Poranek
Po parze słów
weszliśmy w sierpniowe słońce
szafran czerwonego wina
oliwkowych dłoni
falował rytmem
wiedeńskiego walca
tańcem delfina
przeszyłeś horyzont
jeszcze za wcześnie na sen
nie opłynąłeś
wszystkich moich zatok
powędrowałeś
w najgłębsze wtulenie
krople czerwonego wina
zbiegły ramionami
między nagością
a spełnieniem
wtulona w twoje dłonie
zbieram bursztyny
z pierwszym uderzeniem
słońca w oczy
Dłonie
W cieniu ogrodu
bujany fotel
wygrzany słońcem
rozsiadam się
biodrem wziętym
wiolonczeli
wołam swoje dłonie
miłość pnie się palcami
warkoczyk po warkoczyku
zaplatam swoje włosy
jeden
dwa
trzy
czternaście
spinam klamrą
wysoko nad ziemią
na stole
miedziana waza
czule otula
kiście winogron
okrągłymi brzegami
zgarbiona jabłoń
zachłannie pije wodę
gnąc sękate kolana
latarnie
mrużą
płomienne oczy
mrok
cicho się skrada
niczym
czarny kot
© Teresa Kiara Duńska 2016